آیت الله حاج شیخ عبدالمجید باقری بنابی

آیت الله حاج شیخ عبدالمجید باقری مشهور به بنابی در سال ۱۳۱۸ هـ ش در شهر بناب در خانواده علم و معنویت دیده به جهان گشود. پدرش آیت الله حاج شیخ یوسف و مادرش سیده علویه کبری نام داشت. ساده زیستی ، زهد ، مناعت نفس ، خدمت به مردم و دفاع از حریم امامت و ولایت از صفات بارز آیت الله حاج شیخ یوسف محسوب می گردید.

ایشان در سال ۱۳۳۲ هـ ش عازم مدرسه طالبیه تبریز گردید اما پس از مدتی به بناب بازگشت و علاوه بر بهره مندی از محضر آیت الله آقای حاج شیخ یوسف باقری بنابی ، مقداری از ادبیات عرب و شرح لمعه را نیز نزد حجت الاسلام و المسلمین مرحوم آقای شیخ اسماعیل اعلائی فرا گرفت و مدتی هم از محضر برادرش، آیت الله حاج شیخ عبدالحمید باقری بنابی استفاده نمود.
آیت الله حاج شیخ عبدالمجید باقری در سال۱۳۳۷ هـ ش به شهر مقدس قم مشرف گردید و تا سال ۱۳۵۳هـ ش از خرمن دانش و معنویت علما وبزرگان ، خوشه ها چید. ایشان ادامه شرح لمعه را از محضر آیت الله آقای میرزا احمد پایانی اردبیلی ، قوانین و رسائل را از محضر آیت الله آقای شیخ مصطفی اعتمادی ، مکاسب را از محضر آیت الله آقای سید جواد خطیب و کفایه را هم از محضر آیت الله آقای میرزا ابوالفضل علمایی سرابی و آیت الله آقای سید محمد باقر سلطانی فرا گرفت. همچنین مقداری از رسائل و مکاسب و درایه را از محضر آیت الله آقای سبحانی و فلسفه را هم از محضر آیت الله شهید مرحوم آقای مفتح فرا گرفت.
ایشان همچنین شب های جمعه از جلسات اخلاق آیت الله آقای سید حسین فاطمی و صبح های جمعه از جلسات اخلاق آیت الله آقای شیخ عباس تهرانی و نیز از جلسات اخلاق آیت الله آقای مشکینی بهره برد.

آیت الله حاج شیخ عبدالمجید باقری از سال ۱۳۴۲ در دروس خارج فقه و اصول حضرت آیت الله العظمی امام خمینی ( رض) ، آیت الله العظمی آقای سید محمد رضا گلپایگانی( ره) ، آیت الله العظمی آقای اراکی ( ره) ، آیت الله العظمی آقای آملی ( ره) و نیز مرحوم آیت الله آقای محقق داماد ( ره) ، حضور یافته و از این بزرگان عالم علم و معرفت بهره مند شد.
استاد آقای باقری بنابی در سال ۱۳۵۳هـ ش بخاطر امتثال امر پدر ، برای ترویج شریعت نبوی عازم تبریز گردید و همراه برادرشان ـ آیت الله حاج شیخ عبدالحمید ـ در راستای ایجاد تحول در حوزه علمیه تبریز و بازگرداندن شوکت ، رونق و عظمت گذشته آن ، جهاد علمی بزرگی را آغاز نمود و چون این مهم مقدور نگردید، به رغم مشکلات سیاسی ناشی از حاکمیت رژیم پهلوی، اقدام به تاسیس مدارس جدیدی نمودند. برنامه های نوین و متنوع این مدارس نشان از روشن بینی موسسین و اداره کنندگان آنها داشت ؛ طلاب در این مدارس علاوه بر دروس متداول حوزوی و تلاش برای ارتقاء اخلاقی و معنوی خود ، قرآن حفظ می کردند ، از نهج البلاغه بهره مند می گردیدند ، زبان انگلیسی فرا می گرفتند و هرچند مدت یکبار برای تقویت روح و روان خود و آمادگی بیشتر در عرصه جهاد علمی و معنوی ، به اردوهای زیارتی وسیاحتی می رفتند.
نظم حاکم بر مدرسه ، وجود برنامه های متنوع و نوین و بخصوص وجود مدیری دلسوز و عاشق طلبه ها ، روز به روز میزان استقبال جوانان تشنه علم و معنویت را افزایش داد و زمینه را برای تاسیس مدرسه علمیه حضرت ولیعصر (عج) تبریز در سال ۱۳۵۸ هـ ش فراهم نمود. بعد از حدود دو سال از تاسیس این مدرسه و پس از حدود ده سال فعالیت حوزوی، آقای حاج شیخ عبدالمجید باقری بنابی بنا به دلایلی مجبور به مهاجرت به تهران گردید و مدیریت سه مدرسه معروف به « مدارس علوم اسلامی حضرت ولیعصر» تهران را به عهده گرفت. مقدمات اداره ی مدرسه چهارمی نیز در حال آماده شدن بود، که روح بی قرار آیت الله آقای حاج شیخ یوسف باقری بنابی در سال ۱۳۶۵ هـ ش به دیدار معبودش شتافت.
به دنبال رحلت این عالم زاهد ، آقای حاج شیخ عبدالمجید به دعوت جمعی از علما و بزرگان شهر بناب برای پر کردن خلاء ناشی از ارتحال پدر بزرگوارشان ، به زادگاه خود مراجعت نموده و مدیریت حوزه علمیه این شهر را به عهده گرفت. حضور ایشان در این شهر باعث پیشرفت چشم گیر حوزه علمیه بناب گردید و سیل مشتاقان علم ومعرفت را بسوی این شهر روانه ساخت؛ بر این اساس علاوه بر توسعه قابل توجه حوزه علمیه برادران ، از سال ۱۳۷۶ زمینه برای تحصیل خواهران طلبه نیز فراهم گردید.

مبارزه با رژیم منحوس پهلوی ، جدیت در تاسیس حوزه های علمیه برادران و خواهران در قبل و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ، حضور در جبهه های سیاسی و فرهنگی و بخصوص جبهه های نبرد حق علیه باطل ( به مدت دوازده ماه) و تربیت طلابی که از نظر درسی سختکوش ، از نظر اخلاقی صالح و از نظر فکری و سیاسی ، سالم و در خط رهبری هستند، را می توان از مهمترین ویژگی های زندگی حوزوی آیت الله حاج شیخ عبدالمجید باقری بنابی شمرد.